THAT I AM

That I am is de laatste voorstelling die ik bij 4west gespeeld heb. Wat was dit een chaotisch jaar! Na docenten wissels, gastdocenten en heel veel last minute werk hebben we toch weer iets op de planken gezet. That I am is een voorstelling gespeeld en geschreven door onszelf met regie van relinde en shehab. De voorstelling gaat over het groepsbestaan en het verval daarvan, een zoektocht naar perfectie en de harde conclusie dat die onvindbaar is.

Het stuk begint met een soort dans waarin de groep 'het systeem' nog goed loopt, de net iets te overdreven glimlachen suggereren wel al ongemak maar die wordt niet uitgesproken. Hierna volgt een stuk met veel conservatieve trekjes; alles is goed zoals het nu is, wat nou verandering enzovoort. Hierna gaat het gesprek over op keuzes perfectie het creëren van perfectie het wordt allemaal een beetje extreem.

That I am verkent ook het gedachten beeld van onszelf over de thema's die we bespreken

Ik ben mijn lichaam niet
En niet omdat ik een ander lichaam wil of me niet prettig in de mijne voel maar omdat
Omdat mijn gedachtes het over nemen


Mijn lichaam is enkel een subject voor mijn gedachten
Zoals alles een subject voor mijn gedachten wordt
Ik denk na over alles wat ik doe, wat ik denk hoe andere mensen daar weer over denken
Ik denk dus ik ben
Ik denk te veel


Ik wil mijn lichaam heroveren van mijn gedachten
En me laten leiden door een fysieke wereld waar ik mijn gedachtes achter kan laten waar ik niet hoef te twijfelen waar ik impulsief kan zijn spontaan misschien
Ik zou graag spontaan willen zijn
Maar mijn gedachtes nemen het over
Mijn gedachtes nemen alles over

Juist door deze zelfgeschreven verhalen, gedachtes en observaties is That I am een heel persoonlijk stuk. Een kijkje in de denkwereld van jongeren.

*Een groot geheim

Een groot geheim waar je versteld van staat

geschockt

vertederd

oo’s en aa’s

illusie kapot

het ware gezicht ontbloot

geen onthulling want waarom zou ik?Ik vind het hier wel prima, achter mijn masker

zorgvuldig opgebouwd, bestaande uit vriendelijkheid, sarcasme en onverschilligheid.

Het beschermt me tegen confrontatie.

Als een soort kogelvrij masker, die over de jaren steeds sterker is geworden

Dus geen onthulling

Geen afgunst, vertedering, medelijden

geen oo’s geen aa’s* -lena

Perfectie Selectie

Embryoselectie – of anders gezegd, pre-implantatie genetische diagnostiek (PGD) – stelt onderzoekers in staat om het genoom van een embryo te testen op elke mogelijke eigenschap. Dus niet alleen voor overerfelijke ziektes, maar ook op eigenschappen zoals bijvoorbeeld het geslacht, blonde haren en blauwe ogen, maar ook intelligentie, muzikaliteit en voetbaltalent . Hierbij kijken klinisch genetici naar de geslachtschromosomen, zodat ze vooraf de ouders kunnen vertellen of het embryo een jongetje of een meisje wordt. Naarmate we meer te weten komen over onze genen, zullen ook het aantal eigenschappen toenemen waarop getest kan worden.

Dit jaar kregen we de kans om onze voorstelling nog een keer te spelen; versie 2 voor Theater na de dam. Dit was echt een heel inspirerend traject omdat we in gesprek zijn gegaan met mensen die de oorlog zelf nog mee gemaakt hebben. Met de verhalen van deze mensen in combinatie met ons originele stuk hebben we iets geheel nieuws gemaakt. Na de herdenking was iedereen welkom om naar de voorstelling te gaan, fantastisch om te zien dat mensen oprecht ontroerd raakten door wat we speelden. 

De laatste voorstelling die ik bij 4west gespeeld heb. Wat was dit een chaotisch jaar! Na docenten wissels, gastdocenten en heel veel last minute werk hebben we toch weer iets op de planken gezet.

L: Je eigen baby samenstellen? Keigaaf toch?

R: Nou.

L: Ik wil bijvoorbeeld echt intens graag een kind met rode krullen, blauwe ogen, dat onwijs goed is in wiskunde en heel mooi kan zingen.

R: Lotte…

L: Een supertalent, bloedmooi, maar ook aardig en wereldverbeterend.

R:In een perfecte wereld besta je niet.

L: Hoezoe?

R: Ik heb een bril.

L: Touche

R: Hadden mijn ouders mij dan moeten veranderen? Of een andere kind nemen. Ik ben tenslotte niet perfect.

L: Da’s dus niet waar. Je had dan helemaal geen bril nodig gehad. Dat is toch alleen maar handig?

Oh en je zou ook niet zo vergeetachtig zijn.

R: Nou ja! Maar dan was ik niet ik geweest!

L: Jazeker maar dat had jou dan helemaal niks uitgemaakt. Want je was er niet geweest. Wij zijn allemaal resultaat van een soort grote hardloopwedstrijd en bij jou won er toevallg een atleet met baggere ogen.

R: Dus jij had liever gehad dat er heel iemand anders in mijn plaats was geweest?

L: Maar stel nou, dat wij die atleten heel grondig konden inspecteren en zelf de beste eruit konden pikken. Er ontstaat een wereld zonder gebreken, met intelligente, slimme en geniale mensen. De wereld wordt gelukkiger.

R: Is perfect wel gelukkig? Ik ben best gelukkig volgens mij, ik heb best een prettig leven. Ga jij mij nu vertellen dat ik ongelukkig moet zijn omdat ik niet “perfect” ben?

L: Je bent wel gelukkig, gewoon iets minder door je bril.

R: Nietus.

L: Wellus. Perfecte mensen kunnen een perfect leven leiden, dus gelukkig zijn.

R: Dat mensen zonder ziektes gelukkiger zijn dan mensen met ziektes, dat kan ik begrijpen.

L: Mooi.

R: Maar voor je het weet zijn we maandenlang besig met het selecteren van onze baby’s geslacht, oogkleur, haarkleur, lichaamsbouw, talenten, favoriete eten. Waar trekken we de grens?

L: Tot je perfect bent.

R: Maar wie bepaalt wat perfect is? Gaat straks net als de mode de perfecte baby constant veranderen?

“Deze zomer zijn baby’s met rode krullen weer helemaal in, ga snel naar de dokter en laat er eentje maken!”

Lotte:Ik kan me niet een tijd herinneren waarin slechte ogen in de mode waren.